Χθες βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο... Σα να είχε ξημερώσει όταν άνοιξα τα μάτια μου κι εκεί μπροστά μου στεκόταν ένα Τζίνι. Ναι, ένα Τζίνι μαγικό, σαν εκείνο που όλοι έχουμε δει με τα μάτια της φαντασίας μας, μέσα από τα παραμύθια του Αλαντίν. Δεν τρόμαξα, του χαμογέλασα, λες κι ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου να ξυπνάς και να έχεις απέναντί σου ένα τέτοιο μυθικό πλάσμα.

 Χωρίς να μου το πει, ήξερα, είχα τη βεβαιότητα ότι ήρθε να μου πραγματοποιήσει ευχές. Ένιωσα απέραντη ευτυχία, χαρά τρελή, απερίγραπτη και πάνω που ετοιμαζόμουν να ξεστομίσω τις ευχές μου, άκουσα τη φωνή του, βροντερή και κοφτή: "Μία μόνο!"

 Μία; Τι ήταν ετούτο πάλι; Όλα τα Τζίνι που ήξερα εγώ τρεις ευχές πραγματοποιούσαν. Σ'εμένα βρήκε να έρθει το τσιγκούνικο;

 "Μισό, να σκεφτώ!", του είπα και μου κούνησε το κεφάλι με κατανόηση. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος και περίμενε.

 Εκεί ένιωσα αγωνία. Δεν ένιωθα πια χαρά, παρά μόνο αγωνία. Είχα μια μοναδική ευκαιρία να ζητήσω ό,τι περισσότερο επιθυμούσα και φοβόμουν μήπως ζητούσα το λάθος πράγμα. Μήπως ζητούσα κάτι και μετά το μετάνιωνα.

 Να ζητήσω υγεία, σκέφτηκα. Αυτό μας έχουν μάθει ότι είναι το πιο σημαντικό αγαθό, και σωστά βέβαια. Ναι αλλά υγεία έχω, ξανασκέφτηκα. Γιατί να μη ζητήσω να έχω άπειρα χρήματα; Αν έχεις άπειρα χρήματα τα πάντα μπορείς να κάνεις. Με τα χρήματα θα εξασφαλίσω το μέλλον μου και το μέλλον των παιδιών  μου.

 Ναι αλλά, αν έχω πολλά χρήματα και δεν έχω αγάπη και ανθρώπους αγαπημένους δίπλα μου, τι να τα κάνω; Να καταντήσω σαν εκείνους τους πάμπλουτους μοναχικούς ανθρώπους που δεν ξέρουν αν ο άλλος τους αγαπά γι αυτό που είναι ή για τα λεφτά τους;

 Να ζητήσω αγάπη λοιπόν, είπα μέσα μου. Η αγάπη θα με κάνει ευτυχισμένη. Αλλά αν δεν έχω την υγειά μου και χρήματα για να χαρώ τη ζωή, θα μου φτάνει μόνο η αγάπη;

 Παναγίτσα μου, τι θα κάνω τώρα; Θυμάμαι ότι με έλουσε κρύος ιδρώτας εκείνη τη στιγμή και το όνειρο μάλλον άρχισε να μοιάζει με εφιάλτη. Το Τζίνι με κοιτούσε ανυπόμονα και φοβήθηκα ότι από στιγμή σε στιγμή θα εξαφανιζόταν κι εγώ θα έχανα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω τη μεγαλύτερη επιθυμία της καρδιάς μου. Τη μοναδική μου ευχή. Και τότε η καρδιά μου έδωσε μόνη της την απάντηση που γύρευα:
"Να μη χάσω τίποτα από όσα έχω!", του φώναξα με ενθουσιασμό. "Αυτή είναι η ευχή που κάνω: να μη χάσω τίποτα από αυτά που έχω. Την υγεία μου, τα παιδιά μου, τον αγαπημένο μου, την καριέρα μου, τους φίλους μου και την αγάπη του κόσμου! Όλα τα έχω! Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να μην τα χάσω..."
Το Τζίνι μου χαμογέλασε, χτύπησε τα δάχτυλά του, σα να μου έλεγε "έγινε!" κι εξαφανίστηκε.

 Όταν ξύπνησα το πρωί, φυσικά κανένα Τζίνι δεν ήταν εκεί δίπλα μου. Ένιωσα όμως μια απέραντη ευγνωμοσύνη μέσα στην ψυχή μου κι ίσως... ναι... την ίδια απέραντη εκείνη χαρά που βίωσα και στο όνειρό μου, λυτρωμένη όμως από την αγωνία που τη συνόδευε...