Το μεσημέρι έτρωγαν και ξεκουράζονταν. Κι είναι να απορεί κανείς, πως άντεχαν τόση δουλειά με το πρόχειρο λιτό και λιγοστό φαγητό που έτρωγαν.

Οι μέρες κυλούσαν κουραστικές μέχρι να τελειώσουν όλα τα χωράφια με την αγωνία μην τους προλάβει χαλάζι, λίβας ή αρρώστια.

Το αλώνισμα που ακολουθούσε είχε κι αυτό δυσκολίες και κόπο.

Έπαιρναν  τα δεμάτια από τις θημωνιές, τα σκόρπιζαν με τα δικράνια στο αλώνι, μετά έμπαιναν και γύριζαν γύρω- γύρω τα ζώα (άλογα η βόδια), ενώ τα παιδιά ξετρελαίνονταν ανεβασμένα πάνω τους. Έτσι ξεχώριζε το στάρι από τα στάχυα.
Οι καλαμιές γίνονταν άχυρο που το μάζευαν σε λαμνί (μεγάλο σωρό) και το λίχνιζαν σηκώνοντάς το ψηλά με το φτυάρι και το λιχνιστήρι. Όταν ξεχώριζε καθαρό το σιτάρι, έμπαινε σε σακιά και φορτώνονταν για το σπίτι.
Η σοδειά τις πιο πολλές φορές δεν έφθανε να καλύψει τα έξοδα και τις ανάγκες τους και φυσικά ο κόπος τους δεν ξεπληρώνονταν με τίποτα.
Το καλαμπόκι το μάζευαν και το πήγαιναν στο αλώνι. Καλούσαν συγγενείς, γείτονες και φίλους και το ξεφλούδιζαν το βράδυ.
Το ξεφλούδισμα ήταν σωστό γλέντι και περισσότερο για τους νέους. Το τραγούδι, τα γέλια, τα καλαμπούρια και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν.
Την άλλη μέρα άπλωναν το ξεφλουδισμένο καλαμπόκι στο αλώνι να λιαστεί για 8 μέρες. Ύστερα μαζεύονταν πάλι όλοι και το έσπαγαν.
Όταν  τέλειωνε το σπάσιμο πήγαιναν όλοι παρέα στο σπίτι, όπου η νοικοκυρά είχε έτοιμο φαγητό για όλους και ακολουθούσε γλέντι.

Αφού όλα αυτά είχαν μπει σε τάξη,  όλοι περίμεναν, να κάνουν την εμφάνιση τους  τα πρώτα ΄΄τσιατούρια΄΄  (τι μεγάλη χαρά για τα παιδιά αλήθεια!!!!!) για  το μεγάλο και ξακουστό ζωοπανήγυρο,  του Αϊ Γιαννιού στις 29 Αυγούστου.  Εκεί έρχονταν  άνθρωποι από   όλα τα γειτονικά χώρια, για να κάνουν τις αγορές, τις τράμπες, να γλεντήσουν οι μερακλήδες και να νυφοδιαλέξουν οι νεότεροι!